Er zijn talloze agenda’s, planningsmethodes en trainingen die ons leren hoe we beter kunnen omgaan met timemanagement, focus en structuur. Technieken zoals efficiënt werken, microdoelen stellen en het einddoel helder voor ogen houden zijn ongetwijfeld waardevol. Maar wat we vaak over het hoofd zien, is dat echte groei niet alleen voortkomt uit constante actie. Net zoals in de natuur, hebben wij rust en stilte nodig – momenten om op te laden en mee te bewegen met het ritme van de seizoenen. Het vergeten element in ons drukke bestaan is simpelweg datgene waar we het meest naar verlangen: échte rust.
Afgelopen najaar heb ik een grote beslissing genomen: ik heb mijn baan opgezegd. Ik was klaar met de ratrace, het constante doorrennen en het jongleren met te veel verantwoordelijkheden. Het was tijd om me volledig te richten op mijn praktijk. Dus... vol gas vooruit, want nu moest mijn inkomen volledig uit mijn eigen bedrijf komen. Zo zat ik vanochtend, mijn hoofd al vol met een eindeloze lijst van alles wat ik ‘moest’ doen. Mijn man vroeg: “Wat ga je vandaag doen?” Meteen schoten er honderden dingen door mijn gedachten: werken aan mijn praktijk, mijn opleidingen voortzetten, blogs schrijven, e-learning ontwikkelen... Ik moet dit, ik moet dat. Hoe meer ik erover nadacht, hoe chaotischer mijn hoofd werd en hoe zwaarder mijn hart voelde.
Maar eerst moesten de honden uit. Dus ik stapte naar buiten, de schemering in. Het was koud en het sneeuwde. Terwijl ik liep, hoorde ik alleen het zachte gekraak van de sneeuw onder mijn voeten. De wereld leek even stil te staan. De sneeuw bedekte niet alleen het landschap, maar ook de ruis in mijn hoofd. De oneindige stroom gedachten over wat ik allemaal moest doen, loste langzaam op in de stilte. En daar, op dat moment, drong het tot me door: ik bén niet mijn takenlijst. Ik ben niet de dingen die ik moet doen. Ik ben wat ik voel, wat ik beleef en wat ik nodig heb. Het antwoord ligt niet in nóg meer doen, maar in af en toe even stoppen.
De natuur begrijpt dit al eeuwenlang. Ze volgt een ritme van rust en actie, van stilte en bloei. In de winter trekt alles zich terug, zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe groei in de lente. Waarom zouden wij anders zijn? Als we nooit pauzeren, blijven we vastzitten op een pad dat misschien niet eens van ons is. Maar wat als onze kracht juist in reflectie en rust ligt? Net als de natuur, die na de winter weer tot leven komt, vinden ook wij vanzelf nieuwe energie. Nieuwe ideeën ontstaan, nieuwe plannen groeien. Maar dat kan alleen als we onszelf de ruimte geven om even stil te staan. Om niet te presteren, maar simpelweg te zijn.
Dus ik schenk mezelf nog een kop thee in en nestel me bij de kachel. Soms is dat precies wat je nodig hebt.
