Lang niet alle ziekten zijn aan de buitenkant zichtbaar. Sterker nog, veel van mijn cliënten zien er vaak op het eerste oog gezond uit. Hierdoor stuiten mensen vaak op veel onbegrip vanuit hun omgeving.
Als je in een rolstoel zit, een been in het gips hebt of sondevoeding krijgt, zien mensen aan de buitenkant: die 'heeft iets'. Maar als je er gezond uit ziet, dan verwachten mensen niet dat je misschien klachten hebt die je leven fors beïnvloeden. En dus verwachten mensen dat je in de bus opstaat voor iemand die ouder is. Dat je komt helpen tijdens een verhuizing. En ben je flauw als je niet mee gaat met dat personeelsuitje.
Want de omgeving ziet niet hoeveel moeite en energie het je heeft gekost om vanmorgen uit bed te komen. Hoe uitgeput je al kunt zijn voordat je op je werk verschijnt. De meeste mensen realiseren zich niet dat jij na dat gezellige etentje dagenlang moet bijkomen omdat het eigenlijk teveel voor je was.
En toch zijn er veel mensen die iedere dag keuzes moeten maken. Wat kan ik wel en wat kan ik niet doen? Hoe kan ik uitleggen dat ik vanavond niet mee kan naar het concert omdat ik een slechte dag heb?
Dat kan enorm eenzaam voelen. Ik heb gezien hoe je mensen hierdoor kwijt kunt raken. Hoe mensen in een isolement komen en zelfs depressief kunnen worden.
Om deze reden is het belangrijk om hier wel over te praten. Om je ervaringen te delen en soms van je af te schrijven. Om hulp te zoeken als je het te zwaar voor je wordt. Je bent niet de enige!
